Veearts weigert koe af te maken!

Pakkende titels en intro's verzinnen hoort bij het maken van een blog of reportage. Het verhaal staat of valt ermee! De afgelopen 4 jaar, sinds ik voor 'Boerderij' blog, heb ik veel geleerd. De allereerste 2 blogs waren nog zonder titel, tot er een blog verscheen met een in mijn ogen niet zo geslaagde titel. Vanaf die dag leverde ik het hele verhaal compleet in. 

Meestal blijft de hele tekst ongewijzigd. Soms wordt het drastisch anders. Zo leverde ik een blog in met de titel 'Lammerentijd'. De redactie veranderde het in: Schapenhouderij voor Dummies. Nu worden blogs over schapen toch altijd minder gelezen, dan die over koeien... maar met mijn titel was het helemaal niets geworden. Nog steeds vraag ik me af of het redactielid die de aanpassing maakte, met Dummies, eigenlijk Dommies bedoelde... omdat ik het schaap waar ik op moest passen, uit het oog verloor :-)

Ook met de laatste reportage over Maria, zat ik helemaal fout. Na de 2de dag stond de teller op nog geen 700 kijkers. Terwijl de vorige reportage (Pionieren) op weg is naar de 12.000! Daar tuimelde ik van mijn wolk met rozen, down to earth :-) 

Dus ging ik zeuren bij de redactie dat de foto zo slecht gekozen was. Een Maria in de weide die al beter is... waarom niet de snotfoto? Waarop de redactie mailde: niemand is geïnteresseerd in Herefords. En 'een tweede leven' is ook zo nietszeggend! De titel: veearts maakt koe niet af! zal veel beter pakken. Waarop ik terug mailde: verander het dan, alsjeblieft!

Dat is gebeurd en de reportage werd bovenaan de nieuwsbrief veeteelt gezet, die op vrijdagmorgen naar 1000den abonnees verstuurd wordt. De teller vliegt omhoog... hij is nu de 2.500 al voorbij! 

Voor de duidelijkheid: ik krijg niet betaald naar het aantal views! Waarom is het dan zo belangrijk? 1. Ik heb er gedurende een aantal weken veel aan gewerkt en perfectionistisch dat ik ben als 't op schrijven aankomt, hoort daar een hoog kijkcijfer bij! 2. Het verhaal over Maria is echt bijzonder... wereldwijd zal dat niet vaak voorkomen! Ik vind het geweldig dat ik dit verhaal, ook dankzij de foto's van Wilma, heb mogen vertellen. Wanneer het dan bijna niet gelezen wordt, heb ik zo'n gevoel, dat een kaarsje heel erg langzaam aan het doven is.