vrijdag 24 juni 2011

Afscheid van Pedoe en Puck

Afgelopen woensdag zijn Pedoe en Puck bij de dierenarts geëuthanaseerd. Bijzonder, moeder en dochter al 13 jaar samen op Favori, en op dezelfde dag de wereld verlaten.


Pedoe (foto onder) is geboren op 25 januari 1995 en is 16 jaar geworden. Haar dochter Puck (foto boven) werd geboren op 14 februari 1998, en werd 13 jaar oud. Pedoe was al een tijd zo goed als doof en blind. Op de laatste dag van haar leven, werden haar pootjes te zwak om op te staan. Puck had al een tijd een tumor bij de kaak, die op een gegeven moment zo groot was, dat het eten steeds moeilijker ging.


Na het bezoek aan de dierenarts schreef Hanneke het volgende:
Het is gebeurd. Puck en Pedoe zijn vredig ingeslapen, zoals dat zo mooi heet. De vrouwelijke dierenarts met assistente hebben heel stemmig hun werk gedaan terwijl Puck en Pedoe in de rode Doblo lagen. Ik heb ze geaaid tot ze insliepen, terwijl zusje Arna steeds zei : "Pedoe gaat nu naar de hondenhemel" en "Puck gaat nu ook naar de hondenhemel". Ik vond dit wel een komische noot, hoe verdrietig dat moment ook was. Alvorens dit gebeurde moest ik 2 verklaringen invullen, dat ik akkoord ging met de euthanasie van de beide honden. Henk heeft ze later begraven in het dekbed waar Pedoe in de Bergerie altijd op sliep. Omdat ik dit doormidden geknipt had zodat beide een deel hadden, vlogen de donsveertjes door de auto terwijl we naar en van Barjols reden...


Herinneringen aan Pedoe en Puck van Hanneke:
Pedoe is al vanaf het begin bij ons. We hebben haar uitgezocht toen we wisten dat we naar Frankrijk zouden gaan. In maart 1995 is ze met Henk meegereden als 7 weken oud puppie. Al heel snel had ze het instinkt om de jonge geitjes die we toen hadden, bij elkaar te houden. Ze zou een heel goede hond voor een schaapherder geweest zijn, als we haar daarin hadden getraind. Maar ze heeft haar lol wel gehad met alle dieren die op Favori rondliepen.

Pedoe had een zesde zintuig. Ze voelde precies aan wanneer ik haar aandacht en lieve blik nodig had. Ze had een heel doordringende lieve blik. Ze was erg dol op de bal en ging naar de tennisbaan om naar het tennis te kijken. Bij het zwembad liet ze zich graag nat spetteren, en gooide je een bal, dan volleyde ze die met haar snuit rond het zwembad.

Wanneer onze gasten gingen wandelen, gingen ze samen mee en wezen de weg naar de Romeinse brug, en rond de wijngaarden.

Puck zat graag in de jeep en ging mee als we 'een rondje wijngaarden' deden. We zullen haar zeker missen als jeepmaatje. Ook kon Puck 'praten'. Als ik haar aaide, dan genoot ze zo erg dat ze zat te piepen en geluiden maakte, alsof ze hele verhalen had. Vooral als ze s' morgens op het matje van de badkamer lag en ik haar goede morgen wenste. Het matje is inmiddels gewassen... de sporen zijn uitgewist.


Mijn mooiste herinnering aan Puck:
Henk en ik waren aan het snoeien en zoals meestal het geval is, waren Kiba en TchinTchin aan het donderjagen, en lag Puck in de jeep alles in de gaten te houden. Zo af en toe kwam ze uit de jeep om even naar het snoeien te kijken, maar meestal ging ze gauw weer terug. Opeens kwamen er bij een tegenovergelegen veld een paar jachthonden uit de struiken. Kiba en TchinTchin gingen direct in de aanval en probeerden de indringers terug te drijven. Dat lukte niet... de jachthonden kwamen het pad over en waren al bijna in de wijngaard. Puck kon het niet langer aanzien en sprong al blaffend uit de jeep. Tot mijn verbazing kreeg ze het voor elkaar... de honden trokken zich terug en Puck achtervolgde ze net zolang, tot ze het veld weer over waren. Kiba en ook TchinTchin, die het hardste lopen kan, konden haar niet bijhouden. Bijzonder, want Puck was toen al niet in optimale conditie. Het was erg mooi om te zien!

De laatste 2 foto's zijn afgelopen week door Ben gemaakt. Pedoe (boven) was meestal in de bergerie, en onder zie je Puck (met dikke wang) op de plek waar ze zo graag lag... op het bordes voor Favori, kijkend over de wijngaarden.


Allemaal zullen we Pedoe en Puck heel erg missen.

zondag 19 juni 2011

Skinny Dip

Volle maan zorgt voor vreemde toestanden! Wolven huilen naar een volle maan en in de mythologie bestaan er mensen die bij volle maan in een wolf veranderen (de weerwolven). Maar bij een maansverduistering kunnen er ook vreemde dingen gebeuren! Vrijdagavond 17 juni waren dat spannende dingen!

Maar laten we bij het begin beginnen...


Aankomende week gaan Peter & Natasja, Wil & Wim, Anneke & Peter en Ben & Marijke, Favori verlaten. Het zit er helaas weer op voor hen :-( We hebben dus niets te vieren, maar gaan toch uit eten in Saint Maximin, waar we lekker buiten kunnen zitten.


Stan(79) & Margaret(70) zijn niet alleen de oudsten in het gezelschap... ze zijn ook de eerste buitenlanders op Favori (op de foto, links vooraan). Ze wonen in Engeland dus doen we allemaal ons best niet alleen Nederlands te praten. Eigenlijk zouden we alleen Frans moeten praten... zo leer ik het nooit! Ik denk dat ik gekookte mosselen met Belgische frieten heb besteld (het bekende zwarte mosselpannetje)... maar de serveerster zet gebakken mosselen voor me neer. En dan te bedenken dat de menukaart ook in het Engels en Duits is!


Vooraan links: Paul & Carla en Ben. Vooraan rechts: Natasja & Peter en Marijke.


En de andere kant van de tafel: links, Wim & Wil en Stan. Rechts: Peter & Anneke en Roel.

Wanneer we na het eten buiten staan, gooit Paul een balletje op: "Jeu-de-boulen en daarna naakt zwemmen?" Er valt geen besluit en we rijden huiswaarts... zetten ons bij het zwembad neer, en nemen nog een afzakkertje. Maar Paul kan het niet laten en blijft stangen: "Vera, hoe vaak ben jij nu in het zwembad geweest?" Alsof ik niet van de daken heb geroepen, dat ik er nog maar 3x in geweest ben. Gelukkig weet niemand dat afgelopen woensdag, toen de mussen van het dak vielen, en iedereen 's ochtends om 11 uur na het werk op apegapen lag, ik heel stiekem een nieuwe poging ondernomen heb... en tot aan m'n knieën in het water ben gegaan. Na wat zielig gespetter ging ik één en al kippenvel, en met een droge handdoek onder m'n arm, weer snel huiswaarts... om daar een lekkere lauwe douche te nemen :-)

Dan komt Paul overeind uit z'n stoel en loopt op me af met de woorden: "De hoogste tijd voor een skinny dip. Komt er nog wat van?"


Ik laat me niet kennen... trek mijn gympen, broek en blouse uit en denk maar aan één ding: ik moet als eerste het zwembad in! Dat lukt. Paul volgt als 2de en Roel als laatste. Luid applaus klinkt vanaf de kant.


Gelukkig maakt niemand een opmerking over mijn prachtige timmermans-decolleté... daar heb ik, al knielend, kruipend en tijgerend op de jeu-de-boulesbaan al genoeg over gehoord :-) Wat de temperatuur betreft; die viel reuze mee. Maar toen ik dat aan alle kijkers vertelde, klapperden mijn kaken :-)


Ik heb laten zien dat ik geen suukerklontje ben. Een tijdje terug hadden we het over 'dialect praten' en wanneer ik vertel dat ik uit de Achterhoek kom, is de reactie geheid: Oh, daar bij Enschede. Dan sta ik gelijk op m'n achterste benen en doe een poging wat Achterhoeks te praten. Want wie wil er nou met een Tukker vergeleken worden :-) Het echte 'platte' dialect kan ik niet, maar de tongval is er natuurlijk wel. 'Suukerklontje' kreeg ik te horen, toen ik op de Landbouwschool in Aalten zat en 's winters van m'n ouders weleens de bus, in plaats van de fiets moest nemen, en daardoor te laat in de klas kwam. Dan zei zo'n boerenkinkel 'het gehate woord'. Vreselijk vond ik dat. Het zijn dingen die je nooit vergeet. Op Favori is het meer een kooswoord geworden, maar bij mij blijft het gemengde gevoelens oproepen :-)


Toen ik de dag erop de foto's bij Ben & Marijke ging bekijken, zag ik pas dat beide heren geen (onder)broek aan hadden. "Oh, heb ik dat allemaal gemist?" was mijn verbouwereerde reactie. Eerlijk gezegd heb ik geen seconde stil gestaan bij het woord 'skinny dip'. Bij 'skinny' denk ik gelijk aan de Skinny Binny club, die in vroeger jaren naast het jeugdhonk van de Gereformeerde Kerk in Winterswijk zetelde. Wanneer wij (de gelovigen) dan een serieus gesprek hielden, gooiden de punkers alle remmen los, speelden heavy metal en hardcore punk, en trilden ramen en deuren in de sponningen :-)

Ik was te druk met denken aan de meest oude slip die ik aanhad... en aan alle mooie die nog aan de waslijn hingen. Ik dacht: hoe ga ik dat ouwe vod verbergen? En toen: laat ik maar niet bloot gaan... laten we het vooral netjes houden :-)

De foto's zijn gemaakt door Ben.

dinsdag 14 juni 2011

donderdag 9 juni 2011

Fanmail uit Nederland

Je zal 't altijd zien. Nog geen 2 weken geleden schreef ik dat Henk de rosé van 2007 aan de straatstenen niet kwijtraakt, en prompt komt er fanmail uit Nederland...


Jur & Corneline uit Zutphen schrijven: "dankzij de kaasboer aan de overkant, hebben we nu een fles rosé 2007 van Favori voor ons staan. Wat maakt deze wijn zo apart? Wij denken citrus te proeven, maar we zijn geen expert. Ook hebben wij jullie site bekeken. Wie weet komen wij nog eens werken... dat lijkt ons erg leuk" :-)


De rosé is gekocht bij 'Koetshuysch Kaas' in Zutphen. Wat is de wereld toch klein! Daar heb ik, voordat ik in 2007 naar Noorwegen emigreerde, 7 jaar gewoond. Het is een gezellig, mooi historisch stadje aan de IJssel.

Jur en Corneline: bedankt voor jullie fanmail en wie weet, tot ziens op Favori :-)

maandag 6 juni 2011

Het Martelpad

Zaterdag 28 mei was het dan zover! Eindelijk gingen we 'die veelbesproken wandeling' in de Gorge du Verdon maken. 'We' zijn Helena & Jan Pieter, Roel (die de foto's heeft gemaakt), Paul & Carla en oud-Favorianen Paul & Marie-Jo. Echt zenuwachtig was ik niet, maar helemaal gerust erop ook niet. Er zouden in voorgaande jaren, mensen huilend op Favori zijn teruggekomen! En de naam van de wandeling, 'het Martelpad' (Sentier Martel) is ook niet echt geruststellend. Wat staat ons te wachten...


Drinken we op doordeweekse dagen altijd om 9.30 koffie in de wijngaard... deze dag deden we dat op een terrasje in La Palud sur Verdon. Vandaar met een paar auto's naar het beginpunt van onze wandeling; Chalet de la Maline. Volg de blauwe lijn op het kaartje, tot aan Pont de Tusset, en je ziet welke tocht we gewandeld hebben.


Het was erg warm, maar we hadden mazzel... de tocht van 14 km. die langs de noordoever van de rivier de Verdon loopt, lag grotendeels in de schaduw. Dat scheelde behoorlijk in de zweetdruppels :-) Op deze foto loop ik voorop, en daarachter Jan Pieter, Helena en Paul.


Hier klimmen we 90 meter naar beneden op de beroemde ladders van Imbert (Breche Imbert). Het zijn er 6 achter elkaar, met totaal 252 treden. De trappen zijn steil en de treden smal... hier zie je Jan Pieter, Carla & Paul achterwaarts naar beneden gaan :-)

We hebben wel zin in een strandje, maar moeten daarvoor eerst aan een touw gaan hangen...


... maar dan heb je ook wat! De mannen kunnen eindelijk laten zien waar ze goed in zijn, namelijk kiezels over het water scheren :-) De temperatuur van het water wordt ook gecheckt. Te koud om er ook maar één teen in te hangen (zeg ik, en vermeld erbij dat ik de afgelopen 60 zonnige dagen al maar liefst 3 keer in het Favori-zwembad heb gelegen :-)


En de wandeling? Die vond ik Janboerenfluitjes, oftewel simpel te doen. De naam 'het Martelpad' is dan ook een grapje uit de wandelgang :-) Deze tocht is genoemd naar de speleoloog Eduard Alfred Martel, die in 1905 zijn eerste trip door de Grand Canyon du Verdon maakte.

Een geweldige dag die Roel, Jan Pieter & Helena en ik, afsloten met een terrasje aan het water en een etentje (de rest lag op apegapen thuis voor de buis, Manchester-Barcelona te kijken :-)

En voor diegenen die willen zien wat pas echt spannend wandelen is... hier de blog van Jeroen M.A. Vogel die over het Slowaaks Paradijs gaat... alleen voor de echte die-hards en dan maak ik echt geen geintje (zie het eerste filmpje). Jammer dat in dit filmpje niet te zien is hoe je via een ladder, een waterval beklimt. Is dat echt waar? Niet helemaal; de touwladder hangt vlak achter de waterval, zodat het lijkt alsof... je moet dus niet bang zijn om nat te worden :-) In het 2de filmpje kun je zien dat het zo geschikt is voor kinderen... nou, die mening deel ik niet! De blog van Jeroen is van vorig jaar en misschien is er de afgelopen jaren veel verbeterd (lees: onderhoud gepleegd). Ik maakte er een wandeling in 2006 en van veel houten laddertjes en bruggen waren de treden weggeslagen. De te overbruggen gaten waren zo groot, dat ik hier wel de tranen in de ogen had staan... tranen van spanning! Maar uiteindelijk kijk je er met een trots gevoel op terug. Ik heb het gedurfd en heb m'n grenzen verlegd! Ik zou er nog wel een keer heen willen.