Groninger wijnboer op zware zeeklei

Vanmorgen zou dan eindelijk een blog van me geplaatst worden. Die had ik begin juli al ingeleverd, maar is binnen de redactionele gelederen van 'Boerderij' ergens blijven hangen. Kan gebeuren... niet getreurd... het wordt vanzelf 31 juli. Maar nee, om 6.00 uur geen blog. Om 7.00 uur ook niet. En om 8.00 en 9.00 uur ook niet. Potjan3 :-( Er is wel een leuke videoreportage geplaatst over een wijnboer in Groningen. Omdat het gros van de lezers van deze blog, Favorianen zijn en alles wat met druiven en wijn heeft te maken, een warm hart toedragen, sluit ik deze maand af met de video van Engel Lameijer.

Klik hier voor de video.
 

De eerste schooldag van Joni (1)

Op maandag 11 juni mocht ik met Joni mee naar de school, waar zij straks na de zomervakantie heen zal gaan. Hieronder een verslag van deze kennismakingsdag... 

Joni: "ik heb helemaal geen zin om naar school te gaan. Ik vind het een beetje eng. Gelukkig gaat Vera mee. En Mama komt straks als de koeien zijn gemolken en ze het ontbijt op heeft." (dat Joni er erg tegenop zag, was de hele vorige week al duidelijk; ze had last van oorpijn, dan weer buikpijn, was misselijk en heeeel erg moe :-)

Soms vergeet ze even dat ze niet naar school wil en breekt de zon bijna door :-) 

Hier wordt een lastig steentje uit de schoen verwijderd. Als het aan Joni had gelegen, was ze met de stallaarzen aan, naar school gegaan. Maar dat vond Wilma niet goed, dus werden het 'de crocs'.

Dan komt de bus en Joni wil helemaal voorin zitten,

zodat ze goed naar de chauffeur kan kijken. Door de voorruit is het schoolgebouw van Verrabotn te zien, die gesloten is. De kinderen gaan nu allemaal naar de school in Verrastranda, een rit van 26 km. De buschauffeur stopt op alle plekken waar de kinderen buiten bij hun huis staan te wachten. Omdat het een normale lijndienst is, neemt hij ook de 'gewone' passagiers mee. 

Joni kijkt wie er net in de bus is gestapt en achter haar is gaan zitten.

Het is Sunniva die al een paar jaar op school zit.

Dit is het klaslokaal van Joni. De juf heet Ann Elin. In de deuropening staat de meester die de oudere kinderen roept. Zij moeten naar het lokaal erachter.

De klas van Joni telt maar liefst 2 kinderen! Het jongetje heet Edvard. Hij is al vaker op school wezen kijken, omdat hij oudere zusjes heeft. De hele school telt 13 kinderen en behalve een rector, zijn er 3 leerkrachten. Ik sta er nog steeds van te kijken, wat de Noorse overheid een geld spendeert aan het onderwijs. Maar noodzakelijk is het wel! Wordt de school in Verrastranda ook gesloten (en daar wordt wel over gepraat)... moeten Joni en alle andere kinderen helemaal naar Follafoss dat 40 km. verderop ligt (gerekend vanaf de boerderij van Maarten en Wilma).

Joni heeft de hele nacht slecht geslapen, was vanmorgen het eerste dat ze vertelde, toen ik beneden kwam. Met de zin erachteraan: ik wil niet naar school. Ze kijkt nu achterom om het bed te bekijken dat daar achter in het lokaal staat.

"Is het bed om te slapen?" vraagt ze aan juf Ann Elin. Ann Elin: "nee hoor, dat is een bank om lekker op te zitten als we gaan voorlezen. En je kan er ook lekker op luieren. Maar we gaan nu nog niet luieren... we gaan eerst tekenen." 

Op het vel papier staat 'jeg' dat in het Nederlands 'ik' betekend. Joni en Edvard tekenen zichzelf en schrijven hun naam en geboortedatum onderaan het papier. Joni kan haar eigen naam schrijven, en krijgt hulp met het schrijven van haar geboortedatum (7 november). 

Dan wordt het papier voorin het werkboek geplakt.

Ann Elin heeft een poes op het schoolbord getekend en Joni mag de poes een naam geven. Thuis lopen er 8 poezen in en om de stal, en Joni kiest voor 'Tarzan', de mooie rode kater die ook regelmatig de weides door struint. Het verdrietige is dat Tarzan vorige week de weg op gegaan is, en een vrachtwagen een einde aan zijn leven maakte. Een mooie herinnering dat Tarzan nog op het schoolbord is gekomen! 

 

Ook bij Edvard thuis op de boerderij, lopen 8 poezen (klik hier voor het 2de deel)

De eerste schooldag van Joni (2)

Joni heeft haar naam al op het bord geschreven. Dan is Edvard aan de beurt. Na zijn eigen naam mag hij de naam van zijn vader schrijven, die Sture heet. Edvard is even vergeten hoe de R ook alweer moet, en gaat met zijn vinger over de R in zijn eigen naam. 

Slim gedaan, Edvard :-)

Edvard en Joni lieten al een paar keer merken dat ze lang genoeg gezeten hadden. Dus toen Ann Elin zei dat ze mochten spelen, lieten ze zich dat geen 2 keer zeggen. 

Ann Elin laat Joni zien hoe 2 karretjes aan elkaar moeten worden gekoppeld.

Dan is het tijd voor de fruithap. Dit gebeurt samen met de andere klas. Ann Elin leest een verhaal voor dat ik niet helemaal kan volgen. Joni wel :-) Voor de zoveelste keer verbaas ik me erover dat ik het Noors wel kan lezen (en veel minder verstaan) en bij Joni is dat precies andersom. Joni verstaat en praat behalve het 'gewone' Noors, ook het Trønderse dialect. Erg knap! 

Wilma is ook gearriveerd.

En geeft Joni een knuffel omdat het allemaal zo goed gaat.

De kinderen spelen een bordspel dat heet 'Den Forsvinne Diamanten' (de verdwenen diamant). 

Ik hang aan tafel en kijk toe.

Dan is Joni aan de beurt.

Na het bordspel is er weer gespeeld, geluncht, zijn er in de gymnastiekzaal 2 spellen met muziek gedaan en weer gespeeld. Ondertussen lees ik een Noors kinderboek.

De school duurt van 9 tot 5 minuten over 2! Geen flauw idee waarom die laatste 5 minuten nog gepakt worden. In de bus is het weer genieten van het uitzicht. Nu zitten we niet in de normale lijndienstbus. Dit is een klein busje, speciaal om de schoolkinderen naar huis te brengen. 

In de buurt van de supermarkt van Verrastranda wonen ook een paar kinderen, zodat het busje op de parkeerplaats stopt. Kijk, daar hebben we Wilma ook. Nu we toch in de buurt zijn, worden er gelijk even wat boodschappen gehaald. 

We rijden langs Beitstadfjorden, het achterste stuk van het grote fjord bij Trondheim (Trondheimsfjorden). Aan beide kanten van de weg liggen huizen en boerderijen. 

Een prachtige rit en een bijzondere dag om niet snel te vergeten :-)

Mijn zus in een glossy

Hoewel onze ouders nooit geschreven hebben (niet op commerciële basis), zit het blijkbaar toch in de genen! Mijn zusje Mary begon voor 2 jaar terug haar eigen tekstbureau. Eén van de opdrachten was een aantal interviews voor een glossy met zakenvrouwen in de Achterhoek. De voorwaarde was wel dat Mary ook in de glossy ging. Klik hier voor het interview. En klik hier om door de glossy te bladeren.

Wie schrijft, die blijft!

Veearts weigert koe af te maken!

Pakkende titels en intro's verzinnen hoort bij het maken van een blog of reportage. Het verhaal staat of valt ermee! De afgelopen 4 jaar, sinds ik voor 'Boerderij' blog, heb ik veel geleerd. De allereerste 2 blogs waren nog zonder titel, tot er een blog verscheen met een in mijn ogen niet zo geslaagde titel. Vanaf die dag leverde ik het hele verhaal compleet in. 

Meestal blijft de hele tekst ongewijzigd. Soms wordt het drastisch anders. Zo leverde ik een blog in met de titel 'Lammerentijd'. De redactie veranderde het in: Schapenhouderij voor Dummies. Nu worden blogs over schapen toch altijd minder gelezen, dan die over koeien... maar met mijn titel was het helemaal niets geworden. Nog steeds vraag ik me af of het redactielid die de aanpassing maakte, met Dummies, eigenlijk Dommies bedoelde... omdat ik het schaap waar ik op moest passen, uit het oog verloor :-)

Ook met de laatste reportage over Maria, zat ik helemaal fout. Na de 2de dag stond de teller op nog geen 700 kijkers. Terwijl de vorige reportage (Pionieren) op weg is naar de 12.000! Daar tuimelde ik van mijn wolk met rozen, down to earth :-) 

Dus ging ik zeuren bij de redactie dat de foto zo slecht gekozen was. Een Maria in de weide die al beter is... waarom niet de snotfoto? Waarop de redactie mailde: niemand is geïnteresseerd in Herefords. En 'een tweede leven' is ook zo nietszeggend! De titel: veearts maakt koe niet af! zal veel beter pakken. Waarop ik terug mailde: verander het dan, alsjeblieft!

Dat is gebeurd en de reportage werd bovenaan de nieuwsbrief veeteelt gezet, die op vrijdagmorgen naar 1000den abonnees verstuurd wordt. De teller vliegt omhoog... hij is nu de 2.500 al voorbij! 

Voor de duidelijkheid: ik krijg niet betaald naar het aantal views! Waarom is het dan zo belangrijk? 1. Ik heb er gedurende een aantal weken veel aan gewerkt en perfectionistisch dat ik ben als 't op schrijven aankomt, hoort daar een hoog kijkcijfer bij! 2. Het verhaal over Maria is echt bijzonder... wereldwijd zal dat niet vaak voorkomen! Ik vind het geweldig dat ik dit verhaal, ook dankzij de foto's van Wilma, heb mogen vertellen. Wanneer het dan bijna niet gelezen wordt, heb ik zo'n gevoel, dat een kaarsje heel erg langzaam aan het doven is.

Het 2de leven van Hereford Maria

Maria is één van de 6 Hereford zoogkoeien op het bedrijf van Maarten en Wilma van Pinxteren, waar ik 4 maanden heb gewoond en gewerkt. Maria was ernstig ziek en daarover gaat deze reportage op 'Boerderij'.

 

Gelukkig werd Maria weer beter en is de euthanasie niet doorgegaan (zie reportage). Ik maakte een stel foto's van Wilma en Maria in de weide, en kijk, Sil de Abessijn en Lommel de Siamees, hadden ook zin in een fotosessie. 

"Zozo", zegt Maria tegen Sil, "durf jij maar zo dichter bij mij te komen? Toen je net op de boerderij was, durfde je nauwelijks bij de voordeur vandaan te lopen". 

Sil: "dicht bij een koe zijn, begint te wennen maar je adem vind ik maar niets... ik doe een stapje terug". 

Maria: "laten we teruggaan. Het lopen vermoeit me nogal, nadat ik zo ziek ben geweest. Lommeltje, ga je ook mee?"

Maria: "ho ho, niet zo snel meisje".

Maria: "Mmmm, ze hebben het weleens over een paard dat de stal ruikt, maar die Lommel heeft ook goed de sokken erin!"

Sil: "Een muisje gaat er altijd in" :-)

Een topper!

Dit heb ik toch echt even op de foto vastgelegd zodat ik later, wanneer de euforie verdwenen is, weer even kan nagenieten! De reportage over Maarten en Wilma met de titel Pionieren in Noorwegen, blijft mensen trekken. Toen de 3.000 kijkers gehaald waren, dacht ik: als de 5.000 maar gehaald wordt :-) Op dit moment staat de teller op 11.365 en daarmee staat ie bovenaan van alles wat er op 'Boerderij' gelezen wordt. Ik loop ondanks dat ik snipverkouden ben, de hele week al op rozen... eigenlijk al bijna 2 weken :-)

Hier nog een overzicht van de pagina 'foto en video' met mijn naam erbij.

Dat 'Pionieren in Noorwegen' nog steeds bovenaan staat, zag ik bij toeval toen ik vanmorgen een nieuwe reportage over aardbeien in de Oekraïne bekeek. Op de foto: een man die aardbeien gaat plukken. Boeiend! Gauw kijken! Handig dat mijn zus Mary 2 dagen per week bij 'Boerderij' werkt (met haar eigen tekstbureau) en me vertelde dat mijn nieuwste reportage 'Het 2de leven van Hereford Maria' morgen online gaat. Ik hoop op net zoveel kijkers!