Ben: "een boom heeft maar één doel en dat is dat ie om moet!" Waarop Veer gelijk haar bezwaar uit: "de vogels wonen toch in de bomen! Ik ben blij dat niet iedereen denkt zoals jij over de bomen denkt" :-) Waarop Ben één woord toevoegt aan zijn leus, namelijk 'uiteindelijk'. Een boom heeft uiteindelijk maar één doel en dat is dat ie om moet! Nou, vooruit dan maar...
Niet zo verwonderlijk dat Ben als vrijwilliger bij het Geldersch Landschap deel uitmaakt van de houtgroep. Er zijn al de nodige foto's naar de collega's in Nederland gemaild... nu nog een blogje zodat het nóg meer gaat leven!
Wie wel moeite heeft met de kap van de bomen, is Khadier, de klusjesman van Henk & Hanneke. Bosjes omzagen vindt hij niet zo'n probleem. Maar grote, mooie, alleenstaande bomen, vindt hij erg moeilijk. Ook scheve zoals deze. Vóór hun reis naar Azië hadden Henk & Hanneke de nodige bomen die weg moesten, van een merkteken voorzien. Het werd namelijk wel erg donker in huis.
Dus moest Ben af en toe een beetje inpraten op Khadier. Anders zouden de meeste bomen er nu nog gestaan hebben :-) Toch handig dat je dan Frans kan... daar kan Veer een puntje aan zuigen!
Verwoed ging het 2tal aan de slag! Marijke voorzag hen van een drankje op zijn tijd en maakte de meeste foto's. En Veer keek toe en snoof de geur op van gekapte bomen en brandend hout. Mmm, wat ruikt dat toch lekker.
Zie hier het resultaat... het woonhuis van Henk & Hanneke is nu weer te zien en rechts van de toren (waar domaine Favori op staat en waar Veer woont) is er nu vanaf het terras ook weer uitzicht op de wijngaarden.
Ook de karakteristieke oude boom die tussen een 3tal wijngaarden staat, en waar tijdens de pauze altijd de koffie wordt gedronken, moest om! Hé, wat jammer! Maar wat moet, dat moet! De boom was rot... afgelopen zomer brak er, zonder ook maar een zuchtje wind, met donderend geraas een enorm dikke tak af!
Dus moest hij ter ziele! En dat karweitje is Ben wel toevertrouwd. Hij had er al wekenlang naar uitgekeken en het leukste voor het laatste bewaard :-)
Veer vond het wel een mooi idee het onderste stuk van de boom te laten staan, zodat er nu een boomtafel is waarop de koffiebekers kunnen staan. Een mooie herinnering aan deze mooie, oude boom.
Over de kap van de bomen is ook nog een anekdote te vertellen met gelukkig een goede afloop. Maar op die bewuste dag was het echt even schrikken! Ben & Marijke en Veer kwamen na een morgen snoeien tegen 13.00 uur op Favori aan, waar Kiba hen blij tegemoet rende, maar van TchinTchin geen spoor te bekennen. Hoe we ook riepen, ze kwam niet. Erg vreemd. Dat is nog nooit gebeurd.
De auto van Khadier stond er ook, en er waren 2 dikke bomen gekapt. Maar van Khadier ook geen spoor! Nog vreemder. Bezorgd werd er al onder de bomen gekeken! Na een kwartier roepen en zoeken besloten Marijke en Veer het even voor gezien te houden. Eerst wat water drinken, naar het toilet en de warme schoenen uit.
Zittend en piekerend op de wc, moet Veer ineens denken aan wat Henk ooit al eens vertelde: hoe Khadier ontroostbaar was toen hij iets kapot gemaakt had aan de trekker. Met de tranen in de ogen zei hij Henk alles te zullen betalen (wat natuurlijk niet hoefde). Maar hij was er behoorlijk overstuur van. Zich deze gebeurtenis herinnerend, zag Veer al voor zich hoe tijdens de kap van de bomen, TchinTchin onder een vallende boom was gekomen, en dat niet overleefd had. En hoe Khadier helemaal radeloos, in paniek de hond ergens aan het begraven was!
Slap van narigheid liep Veer naar Ben en Marijke, die juist aan de lunch wilden, en slapper dan slap vertelde ze wat ze dacht dat er gebeurd was. Marijke kreeg gelijk geen hap meer door haar keel. Ben zag de bui nog niet zo hangen, en at onverstoorbaar door. Net toen Veer aan Marijke vroeg, op te letten als Khadier terug zou komen -dan moest ze met een smoes naar hem toelopen wanneer hij in zijn auto zou stappen om te kijken of hij in tranen zou zijn- kwam een blij kwispelende TchinTchin op hen afgerend. "Stom beest, waar ben je geweest?" riepen Marijke en Veer, en vielen de hond om de hals :-)
Oh oh, wat waren we opgelucht haar weer te zien. Toen later duidelijk werd dat Khadier bij het zwembad had zitten lunchen, begrepen we ook waar TchinTchin was geweest! Maar ik begreep nog steeds niet waarom ze niet kwam, toen Marijke en ik haar riepen. Hanneke, aan wie ik deze anekdote gemaild had, kwam vanaf Bali meteen met de nogal logische verklaring: haha, Khadier stopte haar vast wat van zijn lunch toe :-) Moraal van het verhaal (volgens Veer): óók bij honden gaat de liefde door de maag!
