Bloemen plukken!

Kijk ze weer zitten! Mensen van het goede leven! Wordt er ook nog gewerkt op Favori, of zitten ze alleen maar koffie te leuten?

Oké dan... na alle blogs over eetfestijnen, naakt zwemmen en kooplust, gaan we nu aan het werk. Maar eerst een bak leut. Aan de koffie zitten van l.n.r.: Wim en Wil (mooi hoedje :-), Hanneke, Arna en Marijke.

Om de druiven groot en sappig te krijgen, is het belangrijk dat de ondergroei wordt verwijderd. Ondergroei is alles wat onder de 2 armen (leggers) groeit. Zie de wijnstok voor je als een letter T. We willen alleen de druiven die op de T groeien + die druiven die er net onder hangen. Reden: de oogstmachine schudt tot circa 10 cm. onder de leggers, de druiven eraf. Alles wat halverwege uit de stam en uit de grond groeit, en waar de wijnstok zijn energie aan verspilt, halen we weg. Dit noemen we op z'n Frans 'èpamprage'. Het Nederlandse woord weten we niet, maar je zou het kunnen vertalen als 'het kaal maken van de stam'.

Hierboven zie je halverwege de stam een takje dat verwijderd gaat worden. Wanneer je ook het teveel aan druiven op de legger verwijdert, noem je dat 'ebourgeoner'. Met 37 hectare wijngaard en gemiddeld 8 man aan het werk, is 'de ebourgeoner' geen haalbare kaart. Dus laten we op de legger alle druiven zitten en maken alleen de stam kaal. 'Alleen'! Maanden zijn we bezig geweest in de meestal moordende hitte. Niet alleen de tong van TchinTchin hing eruit :-)

De titel 'bloemen plukken' slaat op 'de èpamprage' in de eerste weken (begin tot half mei). Uit de stam spruiten dan kleine blaadjes die een teer, roze randje hebben, en nog half in de knop op een bloemetje lijken. Wanneer je dan met je handen langs de stam glijdt, vallen 'deze bloemen' er zo af. Helaas voor ons kunnen we in deze beginfase niet overal tegelijk 'de bloemen plukken', en groeien deze uit tot kleine rankjes... die als je ze niet op tijd weghaalt, enorme ranken worden van soms wel enkele meters lang. Deze worden zo hard (het verhouten) dat er van 'langs de stam glijden' geen sprake meer is. Iedereen loopt met een snoeischaar rond. Vaak knipt men met de ene, en glijdt men met de andere hand. Op de foto: Stan & Margaret.

Mijn idyllische beeld dat ik had, toen ik afgelopen winter onder het snoeien voor het eerst de term 'bloemen plukken' hoorde, bestaat niet meer! Door de gebukte houding, de hitte, de muggen en de steekvliegen, is 'de èpamprage' een zware job. Neem deze foto. Dit is een verwilderde wijnstok die geen druiven zal krijgen. Alles moet weg, want deze ranken groeien zo hard, dat ze 'de buren' verstikken. Alleen de ranken weghalen heeft geen zin... dan groeien er morgen weer nieuwe :-( Je moet echt de grond in, zien dat je de wortel meepakt.

En zo ziet het eruit na het knipwerk... een enorme bult groen blad in het pad, en een 'dode' stam'.

We zijn half mei begonnen met 'de èpamprage'. In juli deed mijn hand, door het geknip met de snoeischaar, zo'n zeer dat ik een volle waterkoker niet meer op kon tillen! Zodoende konden mensen mij deze maand ook met het elektrische snoeimes om zien lopen... een mens moet toch wat :-) Alle Favorianen weer thuis voor de buis (of waar dan ook :-) en Paul en Carla al druk met de voorbereidingen voor de oogst (het schoonmaken en nalopen van alle machines)... heb ik in m'n eentje met elektrisch snoeimes het hele geitenveld (wijngaard op de voormalige geitenweide, achter het geitenhok) van de ondergroei afgeholpen. Iedere dag een paar rijen. 'Bloemen plukken'... hou er maar over op!

Op deze foto zie je 'normale' ondergroei, dus niet verwilderd. Wel veel druifjes, maar helaas... ook dit gaat allemaal weg.

Behalve het weghalen van de ondergroei, worden ook de te lange ranken gekortwiekt. Dit heet 'ecimeren' en zou je kunnen vertalen als 'trimmen'. De ecimeuse (zelf verzonnen, maar of het klopt? :-) zit voorop de tractor en bestaat uit vele snijdende messen.

Staand in de wijngaard, ziet het er behoorlijk heftig uit, al die op en neer gaande messen. Niet te zien op de foto, maar de bladeren vliegen in het rond! Ook niet te zien: een knotsgekke TchinTchin die haar best doet in de wielen te bijten en continu heen en weer rent, vóór de tractor langs. Ik ben als de dood dat ze eronder komt!

Een prachtig gezicht. Als je heel goed kijkt (klik op de foto), zie je rechts van het pad van waaruit ik de foto heb gemaakt, dat het er vrij strak uitziet. Links van dit pad, waar het er wat wilder uitziet, moet alles nog getrimd worden.

Maar de ecimeuse loopt niet lekker. Voortdurend loopt de linkerkant (op de foto rechts) vast. Dan moet Henk van de trekker af, om de boel los te maken. Hier gaan de balken met messen omhoog, om de wijngaard uit te kunnen rijden.

En hier wordt de balk nagekeken. De vele messen zijn goed te zien. Zo zijn we met z'n allen druk bezig, om straks weer wijn in het vat te hebben. De vele Favorianen kruipend, steunend en zwetend tussen de wijnstokken... en Henk vele, vele uren op de trekker. Want 'het ecimeren' is niet het enige... ook de onkruidbestrijding, het woelen van de grond, en de ziektebestrijding, kosten vele trekkeruurtjes!

Dan ben je blij dat de koffie klaar staat! En ben ik weer bij het begin van de blog! Waar zouden we toch zijn, zonder een bakje koffie op z'n tijd!

Met dank aan Ben voor de koffie-foto's, en voor de foto van de dikke druiven :-)

PS Volgend jaar aandacht voor een ander mega-karwei: het herstellen en aanspannen van alle draden die boven de wijnstokken hangen. Dit werk nemen Paul en Carla altijd voor hun rekening.

Favori Mon Amour (2)

Twee mensen die ook hun hart aan Favori verloren hebben, zijn Ben & Marijke Brunnekreef uit Elburg. Ben(68) werkt zo'n 4 tot 10 uur per week als vrijwilliger bij 'Het Geldersch Landschap'. Marijke(68) werkt 8 tot 10 uur per week in de tuin. Ze lazen de advertentie in het tijdschrift 'Kampeerauto' van de NKC (Nederlandse Kampeerauto Club), en besloten voor 3 weken te komen. Dat werden er 6! Ben & Marijke zijn nu weer thuis en hebben heimwee. Maar het is zo half december! De planning is om dan te komen snoeien tot eind januari :-)

Hun enthousiasme werkt aanstekelijk...

zodat vrienden Wim(62) & Henny Slotboom(62) uit Ruurlo langskomen. Zij zijn in Frankrijk op vakantie, en komen even op de koffie.

Dat 'even' bleef niet bij één middag. Het werd een heel lang weekend :-) Henny (vooraan rechts, Wim vooraan links) kon gelijk haar verjaardag met ons vieren. Dat gebeurde met champagne. Oergezellig! Om ook iets van de (werk)sfeer in de wijngaard te proeven, werd besloten een morgen mee te werken. Dit gebeurde dus op de vrijdag na Hemelvaart... de dag dat iedereen vrij was (de meeste Favorianen houden niet zo van fietsen en gaan liever slenteren over de markt, vandaar dat er op Hemelvaart gewerkt werd :-)

Over 'enthousiasme' gesproken: op de vrije dag gaan werken... en nog regen ook nog!

Het gaat steeds harder regenen :-( Het werd wel een erg lange koffiepauze... in de auto :-)

Na deze hevige plensbui gaan we verder met het ophangen van de draden.

Tot slot zingen we met z'n allen het refrein van het Favori-lied, dat gezongen wordt door Arna Hanselaar (het zusje van Hanneke). Het lied heet 'Les vacances à Favori' en is gemaakt op de muziek van 'Dreimäderlhaus' van F. Schubert.

Zing mee:
Nous sommes en vacances à Favori, c’est bien la à Bras, c’est le paradis.
On danse et on mange et on prend le vin,
on joue le pétanque et on est très bien.

En France en Provence, en vacance on mange et on chante et on danse à Favori (2x)

De vertaling:
We gaan op vakantie naar Favori... we werken in Bras en op Favori.
We snoeien en spelen en drinken wijn,
en blijven nog even waar wij nu zijn.

refrein:
Dat heerlijke eerlijke, uiterst begeerlijke leven in Frankrijk op Favori (2x)

De foto's zijn gemaakt door Ben.

Water en stroom... en Wifi

Subtitel: Help Veer aan een heer! :-)

Het is de avond voor Quatorze Juilliet, een Franse nationale feestdag. We (Henk & Hanneke en Paul & Carla) zijn in Bras, waar op het plein voor de mairie (gemeentehuis) een gezamenlijke maaltijd met bal na, werd georganiseerd. Al snel begon de rosé te werken...

Carla (tegen mij): "Ik zie een leuke man voor jou".

Ik (achterom kijkend): "Oh, die. Had ik al gezien. Inderdaad een lekker ding".
Paul (kijkend naar de man met de bruine krullen ): "nou weten we eindelijk jouw smaak".
Ik: "Nou, hij kan ook blond zijn. hoor. Ik heb geen voorkeur".
Ondertussen drinken we nog wat en bekijken alle mensen (ik vooral het lekkere ding).

Hanneke (een half uur later): "die man is getrouwd met de burgemeester" (Bras heeft een jonge, vrouwelijke burgemeester).
Ik: "Ai! Dan blijf ik er maar vanaf! Of zal ik Bras eens een schandaal gaan bezorgen?" :-)

Paul (spot de volgende kandidaat): "Kijk, wat vind je van hem? Regelrecht uit de fitness-studio. Niet verkeerd toch?"

Ik: "Zeker. Mooi gespierd. Mooie kop".

De man komt meerdere keren voorbij, zodat we hem goed kunnen bekijken. Tot hij langs komt met een vrouw aan zijn arm :-( Ook deze kandidaat verdwijnt van de lijst.

Even later zie ik een ontzettend mooie Afrikaan (met gezin) en kunnen we niet anders concluderen dat het dorpje Bras, helemaal niet zo saai is als het lijkt :-)

Dan vindt Henk dat hij ook een steentje bij moet dragen, en vertelt een man die iets verderop aan onze tafel zit, dat ik vrijgezel ben. Prompt komt de man onze kant op. Deze man had ik eerder op de avond met veel bombarie het plein zien betreden. Dit deed hij met zonnebril op. Zowel de bombarie en de zonnebril zijn al fout. Dan zijn lengte (kleiner dan mij) en de vele kilo's (2x mij). Teneinde deze blog wat op te leuken, heb ik geprobeerd in Google/afbeeldingen een portret van de man te vinden. Zoekwoorden: dikke man... dikke man met zonnebril... louche man... gangster. Ik denk dat ik wel duidelijk ben! Dit gaat nooit wat worden!

De man die zich voorstelt als Tony, vertelt dat hij in het buitengebied van Bras woont, en 700 olijfbomen heeft.

Henk (lachend): "Maar Vera, dat is geweldig. Zo van de wijngaard, de olijfgaard in".
Carla: "Ja, maar hij plukt de olijven niet. Wat heb je daar nu aan?"
Ik zucht maar eens diep, en doe er het zwijgen toe. De man, die teruggekeerd was naar zijn kant van de tafel, komt even later terug en doet een nieuwe poging. Hij vertelt dat er op zijn adres water en stroom is. Ik geef geen enkele reactie en Tony druipt teleurgesteld af.

Henk (schaterlachend en lol voor 10): "700 olijfbomen, stroom en water... Vera, wat wil je nog meer?"

Ik: "Wifi, Henk. Wifi is wat ik wil" :-)
De lachsalvo's rollen over de tafel, en Henk die van geen ophouden weet, gaat Tony ook nog vragen of er Wifi is. Waarop Tony een beetje sip antwoordt dat hij dat niet heeft. Ondertussen -hij zag het aas (mij) toch een beetje bijten, door mijn vraag over de Wifi- pent hij wel zijn telefoonnummer op een kladje met de uitleg erbij dat hij altijd in het sportcafé van Bras zit. Waarop Carla en ik elkaar aankijken en deze wijze conversatie sluiten met de woorden: "Dat is wel duidelijk!" (hele dagen het terrasje).

Eindelijk gaat de band spelen en dat doen ze goed! Het nummer is van het bandje Zaz en heet 'Je veux'. Kom in zomerse sferen en beluister onderstaande clip... bij dit nummer troonden Paul & Carla mij mee de dansvloer op, om aan Tony te ontkomen :-)

">">

Favori Mon Amour (1)

De verhalen zijn er wel, dat mensen op Favori arriveerden, en het al snel bekeken hadden. Sterker nog: ooit was er een echtpaar dat het één en ander op Favori zou gaan schilderen. Zij kwamen het eind van de dag aan... en namen 's nachts de benen! Blijkbaar was de moed hen in de schoenen gezakt en durfden ze dat niet te zeggen. En Hanneke de volgende ochtend maar denken: wat blijven die gordijnen toch lang dicht :-) Rond het middaguur durfde ze haar hoofd om de deur te steken... om tot de ontdekking te komen dat de vogels gevlogen waren.

Maar de meeste mensen voelen zich gelijk thuis, of zijn diep onder de indruk. Mijn zusje Mary die in mei een paar dagen is geweest, schreef na het zien van nieuwe foto's op deze blog: ik wil wel zo het vliegtuig boeken! En ook mijn neef Ed, die met zijn vrouw Sonja een middag op Favori doorbrachten, zou het liefst in oktober de oogst meemaken. Leuk, al die enthousiaste reacties.

Ed en Sonja zaten eind juni op een camping in Lourmarin... dat ligt tussen Avignon en Aix de Provence. Een rit naar Favori was dan ook zo gereden. Na een verkoelend drankje, is het tijd voor de rondleiding. Eerst door een wijngaard...

en dan waar de wijn gemaakt wordt; de cave. Op de cuves zie je de namen van alle kleinkinderen van Henk en Hanneke. Dit zijn de betonnen cuves, en achteraan (niet te zien op deze foto) staan de enorme epoxy (roestvrij stalen) cuves.

Natuurlijk moet er wijn mee naar huis! Het werd de rosé en ik heb via de mail al het verzoek om in de eerstvolgende auto die richting de Achterhoek gaat, nog een doos te schuiven... dus Simon (mijn broer die volgende week naar de Gorges du Verdon vertrekt), niet teveel bagage meenemen :-)

En dan is het tijd voor de pizza. Die gaan we met z'n allen eten, en spelen gelijk een partijtje jeu-de-boules. Franser kan het niet! Maar de pizzaboer gooit roet in het eten. Deze donderdag houdt hij zijn deuren gesloten. Het was al 19.00 uur geweest, toen we daar achterkwamen, en onze magen rammelden te hard om naar St. Maximin te rijden. Dan heb je om 20.00 uur nog niets te eten!

Op de foto met de klok mee: Kiba, Hanneke, Henk, Ed, Roel en Stan. Rechts: TchinTchin met op het bankje, Arna (het zusje van Hanneke) en Margaret. En daar weer achter zie je Ben met zijn bord in de hand, al denkend: waar blijft de pizza :-)

Tsja! Daar sta je dan... met alle etenswaren in de vriezer. Gelukkig hadden de kippen eitjes gelegd. Samen met wat spekjes en met tomaten van Marijke, werd het een prima omeletje. Mijn gastvrouw-ego liep wel een deukje op... vooral toen er 's avonds een sms kwam: wij zijn veilig thuis. Thanks voor de pizza :-)

De foto's zijn gemaakt door Sonja.

Kooplust op de dierenmarkt

Zoals ik eerder al schreef in 'de verdwenen kuikens en paella', zou dit verhaal nog een staartje krijgen, namelijk: Hanneke gaat nieuwe kipjes kopen. Dat gebeurde op Eerste Paasdag in Brue-Auriac waar een planten- en dierenmarkt werd gehouden. Baukje en ik mochten mee. Joepie :-)

Bij mij ging dat gepaard met veel goede voornemens en met de portemonnee diep in de tas begraven, want het liefste heb ik een hele diergaarde om me heen. Wat dat betreft ben ik een paar jaar te laat op Favori gekomen... eerder liepen er ezels en struisvogels rond, en schapen, ganzen en een kalkoen. Maar met 10 pauwen, een paar kippen, 5 Favori-katten, 2 Border Collies en m'n eigen Abessijn en Siamees (+ al het ongedierte wat het huis in wandelt, of door de Abessijn naar binnen wordt gebracht), kom ik natuurlijk niets te kort. Toch ligt de verleiding op de loer...

Al na 1 minuut sta ik me te vergapen aan dit bijzondere konijnebeest... zie wat een mooie oren hij heeft... en die mooie zwarte streep op z'n ruggetje... en al die prachtige zwarte vlekjes. Ik ben als een blok voor deze kanjer gevallen en stel Hanneke voor het lege geitenverblijf een nieuwe bewoner te geven. Waarop Hanneke naar de prijs informeert en mijn liefde gelijk een knauwtje krijgt, want Joekeltje kost maar liefst 80 euries (dat noem ik nog 's buitenlanders afzetten... ze hadden heus mijn Nederlands wel gehoord!!) "Erg duur voor een konijn dat zich misschien onder de omheining door zal graven en dan verdwijnen zal in de bossen", zegt Hanneke (heel verstandig). Maar ik ben verliefd, stop de portemonnee wat dieper weg en neem met pijn in m'n hart afscheid. Paul, die ook met Carla over de markt wandelt, begrijpt mijn dilemma niet. "Dat is toch helemaal niet duur voor zo'n groot konijn. Daar hebben we met 10 man toch een heerlijke hap aan" (Paul houdt niet zo van beesten :-)

Hanneke bekijkt de eerste kippen en vraagt zich af of ze pondeuses of poules zal kopen. "Wat is het verschil?" is mijn nogal domme vraag. Ik weet niet beter of een kip is een kip :-) Hanneke: "Het is net als met koeien. Je hebt toch melkkoeien en vleeskoeien! Dat is met kippen ook zo. Een pondeuse is een legkip, en een poule is een vleeskip. Daar kan de haan mooi bij, en dan krijgen we kuikentjes. De kip gaat een keer in de pan". We vervolgen onze tocht over de markt, op zoek naar de beste en mooiste kippen...

Er zijn niet alleen kippen en konijnen... er staan zelfs paarden. Hele mooie.

En eenden en ganzen.

En ook niet goed voor de portemonnee zijn deze mooie, lieve ezels. Hanneke weet te vertellen dat ze wel 1000 euro kosten. Ook de ezel wordt van mijn verlanglijst geschrapt.

De lichtgrijze ezels met de kruisvormige streep op de rug en de roodbruine oren, zijn Provencaalse ezels. Wat zijn ze toch mooi.

Zoekplaatje: Hanneke bekijkt de kippen (klik op de foto om te vergroten).

We zijn weer terug bij de kippenkraam waar we onze zoektocht begonnen, en de kwestie 'pondeuses of poules' houdt Hanneke nog flink bezig. Ik kijk nog even bij Joekeltje die nog steeds niet verkocht is, en ondertussen gelukkig een groter hok heeft gekregen.

Baukje fotografeert een kloek met kuikens.

Hanneke heeft haar keus gemaakt. Er gaan 2 pondeuses en 4 poules mee naar Favori.

Op de terugweg komen we langs een kraam met vreemd uitziende dingen. "Wat zijn dat?", vraag ik Hanneke. "Dat is om vogeltjes aan te spiesen... het geheel wordt dan in de open haard gezet waar het geroosterd wordt. Vooral roodborstjes en lijsters zijn populair", besluit Hanneke. Jakkes, wat barbaars. Wat kunnen er in een land toch een rare gewoontes zijn. Hebben wij Nederlanders ook zo'n weerzinwekkend iets? overpeins ik. Of anders gezegd: wat lijkt voor buitenlanders absurd en raar, en is voor Nederlanders heel gewoon? Eerlijk gezegd weet ik zo niets te verzinnen. Ik zal het eens aan een buitenlander vragen.

Hanneke en Baukje vinden de eigenaar van de kraam wel wat hebben. Er zit een mooie kop op, hoor ik :-) Ik zal de laatste zijn om dat te beamen. Toen Hanneke hem namelijk vertelde dat ik nooit en te nimmer een mooi vogeltje zal eten, klopte hij trots en liefkozend op zijn te dikke buik. Bah!!

Baukje is benieuwd wat de houten vogel kost...

... en krijgt een prijs te horen die nogal aan de hoge kant ligt. "Ik ben maar een arme weduwe", deelt ze de vogelman mee.

Waarop de vogelman een zakdoek uit zijn broekzak trekt, een paar denkbeeldige tranen droogt, en zegt dat hij een arme weduwnaar is. Theatrale fantast, denk ik afkeurend :-) We laten de man en zijn rariteitenkraam alleen en vervolgen onze weg. "Ammehoela, die man is echt geen weduwnaar" zegt Baukje resoluut. "Hoe weet je dat", vraag ik nieuwsgierig. "Waarom kan die man geen weduwnaar zijn?" "Dat zie je aan zijn zakdoek", legt Baukje uit. "Die is schoon en keurig gestreken opgevouwen. Dat doen weduwnaars niet, dus deze man heeft gewoon een vrouw". Hanneke en ik barsten in lachen uit, en ik complimenteer Baukje met haar opmerkzaamheid.

Het was een dag vol wijze levenslessen, en dat op een markt in een klein Frans dorpje :-)

's Avonds laat verschafte een tot nog toe onbekend beest, zich toegang tot het kippenhok. Hanneke hoorde tumult, ging poolshoogte nemen, vond TchinTchin in het kippenhok, en een aantal kippen erbuiten. Alle kipjes waren er nog, maar het gaas was ernstig toegetakeld. Uren is Hanneke bezig geweest om het gaas te herstellen. Heel inventief heeft zij barbecue-roosters gebruikt :-) Het kippenhok is wel weer safe, maar ziet er niet uit. Maar daar malen de kipjes niet om... zij mogen buiten hun kostje bij elkaar scharrelen en zien het hok alleen wanneer zij 's avonds weer op stok gaan.